“Sıcak bir öğleden sonra, Teksas Coleman’da yaşayan bir aile, evlerinin verandasında rahatça oturmuş domino oynarlarken kayınpeder, 53 mil uzaklıkta bulunan Abilene adlı restorana akşam yemeğine gitmeyi önerdi. Kızı, bunun müthiş bir fikir olduğunu söyledi. Kızın kocası, yol uzun ve yorucu olduğu için tereddütleri olsa da, gruba ters düşmemek için “Bana uyar. Bakalım anneniz de gitmek istiyor mu?” diye sordu. Bunun üzerine kayınvalide, “Elbette isterim. Ne zamandır gitmemiştim Abilene’ye.” diye yanıt verdi.
O sıcak havada, çok uzun ve yorucu bir yolculuk yaptılar. Restorana ulaştıklarında, en az yolculukları kadar berbat bir akşam yemeği yediler. Saatler sonra, eve döndüklerinde hepsi tükenmişti yorgunluktan.
İçlerinden biri, söylediğine bile inanmayarak “Harika bir gezi oldu, değil mi?” diye sordu. Bunun üzerine kayınvalide, aslında evde oturmayı tercih edeceğini ama diğerleri çok istekli göründüğü için çıkıntılık yapmak istemediğini itiraf etti. Bu itiraftan sonra koca “Yaptığımız şeye ben de bayılmadım doğrusu ama sizi memnun etmek için katlandım.” deyince, kadın “Ben de sadece sizi mutlu etmek için kabul ettim.“ dedi. “Bu sıcakta o yolu gitmek için kafayı yemiş olmak lazım. ”Son itiraf da kayınpederden geldi ve diğerlerinin sıkılmış olabileceğini düşündüğü için öylesine bir öneride bulunduğunu söyledi.
Hepsi de, aralarından kimsenin istemediği bir geziye, birlikte karar verip gitmiş olmanın şaşkınlığıyla arkalarına yaslanıp oturdular. Sorsanız, aslında her biri, o öğleden sonrayı verandada rahat ve huzur içinde geçirmeyi tercih ederdi.”
Richard Newton'un "Büyük Düşünmenin Küçük Kitabı" adlı eserini okurken paylaşmak istediğim bir anektod oldu.
Hiç bu durumlarda kaldığınız oluyor mu? Başkaları mutlu olsun diye istemediğiniz şeyleri yapıyor musunuz?
Kitap Önerisi: Büyük Düşünmenin Küçük Kitabı (Richard Newton)