Çok düşündüm. Nereye varacak diye. Ne kadar yıkansam da temizlenmeyen bir şeyler var, ne kadar Asana, Pranayama, Meditasyon yapsam, orada bir yerlerde bir karışıklık var çözülmesi gereken. Bir nevi arapsaçı.
Pandeminin getirdiği üzerimdeki psikolojik ağır yük ile birlikte şehrin boğuculuğu daha da rahatsız etmeye başladığında birden durmam gerektiğini anladım. Durmaya, susmaya, uzaklaşmaya ihtiyacım var.
Kendi içime doğru bir hareket, kendimi duymak ve kendime yakınlaşmak iyi gelecek.
Bu ihtiyacın farkında olmaya başladığım an heyecan sardı. Elbette plan yaptım. Nerede, ne zaman, nasıl. Her şey yolunda gitti ve umduğumdan daha farklı deneyimler yaşadım. Bu deneyimlere yardımcı olan, telefonsuz, televizyonsuz, müziksiz, günde iki öğün, kafeinsiz, şampuan ve kozmetiksiz. Sabah ve akşam olmak üzere tek giysi, elbette zaten sadece kendi yaptığım yiyeceklerle vegan ve bol yoga oldu. Zorlanmadım. Gün boyunca dinledim. Şaşırdım. Zihinsel tepkilerimi seyrettim. Bedenimi gözlemledim. Konuşmam gerektiğinde neler söylediğimi izledim. Sustuğumda konuşan zihnimi izledim. Denize girdim, suyu dinledim, Nefes aldım, rüzgarı hissettim. Yıldızları seyrettim saatlerce. Kesintisiz açık havada yaşadım. Yazı yazdım, şiir yazdım. Yavaşladım. Hızlanacak gibi oldum, farkettim ve tekrar yavaşladım. Oldu. Beş gün sonra artık tüm bunlar hayatımın bir parçası gibiydi. İnziva bitti dedim, hadi, ne istiyorsan yap!.. Üç gün daha kendiliğinden çıkmak istemedim. Sonra yolculuk ve İstanbul derken dönüşüm dönüşümüm oldu. Eski mekana yeni bir insan olarak döndüğümü, evde basit yaşamımın bile konforlu olduğunu, aslında bulunduğum semtin o kadar da gürültülü olmadığını farkettim. Mecburen çok hijyen ve çok düzenli buldum. Daha dışarı çıkmadım. Biraz daha içimde bu deneyimi yaşamaya, sürdürmeye ihtiyacım olduğunu yüzümde hafif bir gülümseme ile hissediyorum.
Devamı gelecek...
