Kızıltoprak’ta oturuyorduk. Dere yolunda. Yıl 1978 civarı. O dönem her apartmanın arkası bahçelikti. Kömürlükler vardı. Kömürlüklerin üzerine annelerimiz kilim serer, biz de oyunlar oynardık. Ağaçlara çok yakındık. Hatta bizim apartmanın bahçesinde kiraz ağacı vardı. Odamın camını açar, dallarından kiraz toplardım. Ağaçlara bu kadar yakın olunca, kuşlara da yakındık elbette. Uzun süre sessizce kömürlüğün üstünde oturur, kuşları izlerdim. Küçücük gagalarıyla kendi dünyalarını kurmaya çalışmaları beni çok etkilerdi.
Ve bir gün babamdan “yuvayı dişi kuş yapar” sözünü duymuştum. Ve plan işlemeye başladı. Çünkü içimdeki feminist her işin hep kadınlara düştüğünü söylüyordu :) Benim dişi kuşların işini kolaylaştırmam gerekiyordu. İzledim günlerce onları. Nereden ne aldıklarını, hangi zamanda ne yaptıklarını iyice öğrendim. Planım dişi kuş döndüğünde sürpriz yapmaktı. Bahçeye indim, çalı çırpı topladım. Aynı onun yaptığı gibi bir yuva yaptım. Benim en fazla 1 saatimi almıştı yanlış hatırlamıyorsam belki daha da az, gerçi çocukken zaman kavramı yok o ayrı :) Neyse, yani kolaylıkla yuvayı yaptım, geniş, sapasağlam bir yuva olmuştu. Ağaca çıktım, yuvayı ağaca yerleştirdim, yabancılık hissetmesin diye de evden iki yumurta aldım, tekrar ağaca çıkarken bir tanesini düşürdüm, yuvaya bir yumurta bıraktım usulca ve odama çıkıp, dişi kuşun dönmesini bekledim heyecanla. Dişi kuş döndü nihayet. Direk ağaca doğru uçuyordu. İçimdeki sevinç inanılmazdı, çok mutlu olacaktı dişi kuş. Ona hazır yuva işte, ne güzel :) Ama hiç beklediğim gibi olmadı. Dişi kuş geldi ve birkaç hamleyle benim yaptığım yuvayı gagasıyla yere itti. Şok olmuştum. Beğenmedi herhalde diye düşündüm. Daha mı güzel yapmalıydım, eksik olan neydi? Niye reddetti ki, işte hiç uğraşmasına, yorulmasına gerek kalmayacaktı…..
Çok yıllar geçti, hayat deneyimlerim geçen yıllar içinde arttı. Daha beş yaşımdayken aldığım bu hayat dersi bana her canlının yaşam tecrübesinin kendine ait olduğunu öğretti. Kimsenin işini kolaylaştıramazsın, kimsenin yerine çalışamazsın, kimse için nefes alamazsın. Her birey, her canlı kendi için yaşar. Minicik bir kuşun bir yuva yapması onun için çok zaman alabilir, benim için ise çocuk oyuncağıdır ama o minicik kuş verdiği çabayla hayatta kalır…
İçimdeki kuşların selamıyla, sevgiyle...
